Als klein meisje verslond ik boeken. Ik ontdekte de kracht van verhalen op jonge leeftijd, al had ik daar toen nog geen woorden voor. Via verhalen ontdekte ik werelden door de ogen van anderen en deed ik inspiratie op bij rolmodellen. Ik weet nog goed dat een leerkracht een keer hoofdschuddend tegen mij zei: “hoe kan zo’n lief rustig meisje als jij, zo’n interesse hebben voor zulke pittige lectuur?” Tja....

 

Dit zogenaamde lieve, rustige meisje ging geschiedenis studeren en met name vakken als orale geschiedenis en documentaires maken trokken mijn aandacht. Ik deed ervaring op met interviewen, het optekenen van getuigenissen en persoonlijke geschiedenissen. Ik leerde snel dat ieder mens zijn eigen kijk heeft op geschiedenis. Een heerlijk relativerende gedachte.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De nieuwsgierigheid naar de verhalen van anderen bleef een rode draad in mijn leven.

Ik dook verder in menselijke drijfveren met behulp van een studie psychologie en een specialisatie in loopbaanbegeleiding. Ondertussen bleef ik in mijn vrije tijd genieten van verhalen in boeken en films.

 

In mijn werkzame leven heb ik een mooie invulling gevonden voor mijn nieuwsgierigheid naar mensen. Als loopbaanbegeleider gebruik ik het levensverhaal van mensen als basis om vooruit te blikken op keuzes voor de toekomst. Als schrijver van levensverhalen blik ik met mensen terug op hun verleden. Of ik nu vooruitblik of achteruitkijk met mensen, mijn fascinatie voor iemands verhaal is de kern.

 

Wellicht vraag je je af wat die fascinatie is. Misschien kan ik het zo uitleggen: iedere keer als iemand zijn echte verhaal aan me vertelt, dan zie ik eigenheid. En dat helpt mij zelf ook weer om mezelf te zijn. Gelukkig kan ik in mijn vrije tijd ook nog gewoon van een verhaal genieten.

​

Er zijn nog meer rode lijnen te ontwaren: het verhaal van een stadsboerin, van een cultuurminner, hobbykok etc. Maar dat is een verhaal voor een andere keer....